Το σύνδρομο Ασπεργκερ είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή την οποία χαρακτηρίζουν τα προβλήματα στην επικοινωνία, ελλείμματα στην αμοιβαία κοινωνική συναλλαγή, δυσκολία στην δημιουργία κοινωνικών σχέσεων, περιορισμένη φαντασία και ενδιαφέροντα, επαναλαμβανόμενες και στερεοτυπικές μορφές συμπεριφοράς και μονότονος τρόπος ομιλίας. 

   Διαφοροποιείται από τον κλασικό αυτισμό κυρίως για τον λόγο ότι δεν υφίσταται γενική καθυστέρηση ή επιβράδυνση στην γλωσσική ανάπτυξη του παιδιού ή στην ανάπτυξη γνωστικών λειτουργιών.

   Τα παιδιά με σύνδρομο Ασπεργκερ έχουν φωνή η οποία είναι χωρίς συναίσθημα, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό τους, έχουν εμμονή με πολύπλοκα θέματα, όπως σχέδια, τον καιρό, την μουσική, ιστορία, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, όπως επίσης δυσκολεύονται να καταλάβουν την διάφορα μεταξύ κυριολεκτικού και μεταφορικού λόγου.

   Καθώς μεγαλώνουν περιγράφονται ως “εκκεντρικοί”, ο δείκτης νοημοσύνης τους συνήθως καλύπτει όλα τα επίπεδα αλλά τα πιο πολλά από αυτά τα άτομα είναι πάνω από το κανονικό επίπεδο στις λεκτικές ικανότητες και κάτω από το κανονικό επίπεδο στις πρακτικές ικανότητες, έχουν έλλειψη κοινής λογικής, έχουν κοινωνική αντίληψη αλλά εκδηλώνουν ακατάλληλη αλληλεπίδραση.